Τρίτη 12 Ιουνίου 2018

Η (δι)έξοδος που απαγορεύεται

(του Παναγιώτη Μαυροειδή)

Τον περασμένο μήνα, ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, δήλωσε ρητά ότι δε θα αποδεχόταν να σχηματιστεί  κυβέρνηση της οποίας  ο Υπουργός Οικονομικών, θα άφηνε   ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη! Στην πραγματικότητα, κανένας πραγματικός «κίνδυνος» δεν υπήρχε από τη μεριά της «παρδαλής» μεν, αστικής και ακροδεξιάς δε, κυβέρνησης συνασπισμού του λαϊκίστικου κόμματος των Πέντε Αστέρων και της φασιστικής Λέγκας του Βορρά.
Ωστόσο, η παρέμβαση αυτή είχε σοβαρή πολιτική σημασία.
Ήταν αντιγραφή της αντίστοιχης συζήτησης για τον συνασπισμό κυβέρνησης στην Πορτογαλία το 2015, επίσης «παρδαλής» και αστικής, αλλά υποτίθεται «αριστερόστροφης» με συμμετοχή των Σοσιαλιστών, του Αριστερού Μπλόκου και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το μήνυμα ήταν το ίδιο: Η πλανητική εκδοχή της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας,  επιτρέπει  απρόσκοπτα την είσοδο χωρών και λαών σε οργανισμούς που στηρίζονται στο μονοθεϊσμό της αγοράς και του κέρδους, αλλά απαγορεύει σαφώς την έξοδο.
Τόσο απλά! Η είσοδος και η παραμονή στη “στρούγκα” είναι το σήμα κατατεθέν της αστικής πολιτικής, αλλά και κάθε διαχειριστικής πολιτικής, δεξιάς λαϊκίστικης απόχρωσης ή αριστερής ρεφορμιστικής κοπής. Διότι, κακά τα ψέματα, δεν ήταν μόνο το μήνυμα ίδιο στις δύο χώρες, αλλά ήταν ίδιο και το αποτέλεσμα: πλήρης συμμόρφωση και υποταγή στην ευρωκρατία.
Τα παραπάνω αρκούν για να φανεί η αξία της αλά ΣΥΡΙΖΑ δήθεν «εξόδου» από τα μνημόνια. Στην ουσία πρόκειται για ακόμη πιο βαθιά είσοδο στο καθεστώς εφαρμογής των ήδη επιβεβλημένων μνημονιακών μέτρων, μηχανισμών επιβολής επιτροπείας διαρκείας και δανεισμού στο εξής από τις «αγορές». Διέξοδος υπάρχει όμως;  Και προς τα πού;

(πηγή)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου